ανταρσία στην Κοκκινιά της προσφυγιάς και της αντίστασης

ανταρσία στην Κοκκινιά της προσφυγιάς και της αντίστασης

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2022

100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή 100 Χρόνια Προσφυγιά ΟΧΙ στον ΠΟΛΕΜΟ-Καλοδεχούμενοι οι Πρόσφυγες Ποτέ Ξανά Φασισμός

 

 

100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή

100 Χρόνια Προσφυγιά

 

ΟΧΙ στον ΠΟΛΕΜΟ-Καλοδεχούμενοι οι Πρόσφυγες

Ποτέ Ξανά Φασισμός

Η επέτειος των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, γιορτάζεται μέσα σε μία περίοδο που η Ευρώπη βυθίζεται σε ένα μακρόσυρτο πολεμικό σφαγείο, ανάμεσα σε Ρωσία και ΝΑΤΟ-ΕΕ, με επίκεντρο την Ουκρανία. Τα επίσημα αφιερώματα περιορίζονται είτε σε νοσταλγικές αναφορές για τις «χαμένες πατρίδες» είτε σε ευκαιρία για προπαγάνδα κατά της «τούρκικης επιθετικότητας». Όμως η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η επέτειος έρχεται να μας θυμίσει ότι οι πολεμικοί ανταγωνισμοί για το ξαναμοίρασα του πλανήτη, φέρνουν καταστροφή, φτώχεια και δυστυχία για εκατομμύρια ανθρώπους και τότε όπως και σήμερα.

Εκατό χρόνια πριν, στις αρχές του 20ού αιώνα, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί των Μεγάλων Δυνάμεων προκειμένου να εξασφαλίσουν πρόσβαση για τους δικούς τους καπιταλιστές σε αποικίες και σφαίρες επιρροής, οδήγησαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι νικήτριες ιμπεριαλιστικές χώρες της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία) θέλοντας να φτάσουν μέχρι τα πετρέλαια της Μοσούλης (Ιράκ) έβαλαν στόχο να αποχτήσουν κομμάτια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.  Οι Έλληνες καπιταλιστές και η κυβέρνηση Βενιζέλου ανέλαβαν το ρόλο του «αντιπροσώπου» του βρετανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, με στόχο βέβαια να εξασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα. Τον ίδιο δηλαδή ρόλο που αναλαμβάνει σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη στο πλευρό του ΝΑΤΟ.

Για αυτά τα συμφέροντα η Ελλάδα έβαλε στόχο να υλοποιήσει τη «Μεγάλη ιδέα», να επεκτείνει τα σύνορά της προς τη Μικρά Ασία, δημιουργώντας την Ελλάδα των «2 ηπείρων και των 5 θαλασσών». Η ύπαρξη και η δράση του ελληνισμού στην περιοχή ήταν ένα καλό πρόσχημα. Η Μικρασιατική Εκστρατεία ξεκίνησε με την απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη τον Μάη του 1919 για την «απελευθέρωση της ελληνικής Μικράς Ασίας» και κατέληξε σε μία απίστευτη τραγωδία για τους απλούς ανθρώπους και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Λίγους μήνες μετά είχαμε την κατάρρευση του μετώπου του ελληνικού στρατού στα βάθη της σημερινής Τουρκίας, την προέλαση του τουρκικού στρατού μέχρι τα παράλια της Μικράς Ασίας, την πυρπόληση της Σμύρνης και το Φθινόπωρο του 1922 σχεδόν ενάμιση εκατομμύριο Μικρασιάτες ακολούθησαν το δρόμο της προσφυγιάς.



 

Ιούλιος 1922, το δραματικό ταξίδι των προσφύγων στην Ελλάδα

 

Παρά την κυρίαρχη αφήγηση για το «ομόαιμον» και το «ομόεθνον» που ακούμε σήμερα, οι πολιτικοί πρόγονοι του Μητσοτάκη, έδειχναν μίσος για τους Μικρασιάτες και Πόντιους πρόσφυγες, αντίστοιχο με αυτό που επιφυλάσσουν οι απόγονοί τους για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στην Ελλάδα σήμερα. Οι πρόσφυγες στοιβάχτηκαν στους προσφυγικούς συνοικισμούς, χωρίς τις στοιχειώδεις  υποδομές, σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης.



Ο προσφυγικός καταυλισμός της Κοκκινιάς

Ο συνοικισμός της Κοκκινιάς ο πολυπληθέστερος σε όλο το Λεκανοπέδιο , ήταν χαρακτηριστικό δείγμα. Χτίστηκαν αρχικά περίπου 4.500 παραπήγματα από τους ίδιους τους πρόσφυγες χωρίς να υπάρχει η παραμικρή υποδομή, αποχετευτικό δίκτυο, ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς καν νερό. Οι συνθήκες ζωής δε διέφεραν από τις συνθήκες που ζουν 100 χρόνια μετά οι πρόσφυγες στα κολαστήρια της Μώριας ή του Καρά Τεπέ. Ακραία φτώχεια, αρρώστια, πείνα, επιδημίες θέριζαν χιλιάδες ανθρώπους, ενώ τα συσσίτια τους κράταγαν μόλις και μετά βίας στη ζωή.

«Εφθάσαμεν ούτω να γίνομεν πόλις του Αφγανιστάν», έγραφε 100 χρόνια πριν η εφημερίδα «Βραδυνή». Το «τουρκόσπορος» ήταν η κλασσική βρισιά για τους πρόσφυγες, όπως και το «παστρικιά» (πόρνη) για τις γυναίκες. Τα «κοινωνικά» των εφημερίδων γέμιζαν με ιστορίες για την εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, την πορνεία και όλα τα συναφή στους «συνοικισμούς».



Μόρια, Ιανουάριος 2020

 

Η εικόνα άρχισε να αλλάζει με την αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος, των απεργιών και όλων των συλλογικών μορφών δράσης, με τους πρόσφυγες να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι πρόσφυγες άρχισαν να οργανώνονται στα συνδικάτα και να πρωτοστατούν στις απεργίες στα εργοστάσια. Τα «γκέτο των προσφύγων» άρχισαν να γίνονται κάστρα της Αριστεράς, του ΣΕΚΕ, που ήταν το μόνο κόμμα που είχε ταχθεί ξεκάθαρα κατά της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Ειδικά στην περιοχή του Πειραιά τη δεκαετία του ‘20 είχαμε τις πρώτες απεργίες στα ταπητουργεία, στα κλωστοϋφαντουργία, στου Ρετσίνα. Παραμονές της Μεταξικής δικτατορίας τον Αύγουστο του 1936, το ΚΚΕ θα αναδειχθεί σε δεύτερη πολιτική δύναμη στην Κοκκινιά μετά το κόμμα των Φιλελευθέρων, έχοντας καταφέρει σε ένα χρονικό διάστημα μόλις τεσσάρων ετών (δηλαδή από το 1931 ως το 1935) να τριπλασιάσει σχεδόν τις ψήφους του στον συνοικισμό. Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε όλη τη δεκαετία ενάντια στη φασιστική κυβέρνηση Μεταξά και έφτασε στο αποκορύφωμα της την περίοδο της αντίστασης στη Ναζιστική Κατοχή το ‘40-’44.

Η επέτειος των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή έρχεται να μας θυμίσει ότι η κλιμάκωση των ελληνοτουρκικών ανταγωνισμών και το κυνήγι τω εξοπλισμών ήταν και είναι η «λάθος πλευρά της ιστορίας» για τους εργαζόμενους και τους φτωχούς και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Σήμερα τιμούμε τα 100 χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής, ξαναπιάνοντας το νήμα των αγώνων του προηγούμενου αιώνα, όπου ντόπιοι και πρόσφυγες, έδωσαν κοινούς αγώνες κόντρα στην εκμετάλλευση και την εξαθλίωση, σπάζοντας ταυτόχρονα τα ρατσιστικά στερεότυπα και ανοίγοντας το δρόμο για τις μεγάλες ρήξεις με το σύστημα του κέρδους που γεννά πόλεμο και φασισμό.



 

Αντιφασιστικό συλλαλητήριο στη Νίκαια, ενάντια στη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής , Ιούλιος 2012