Η πάλη των γυναικών και οι δημοτικές εκλογές , άρθρο της Κατερίνας Θωίδου στο περιοδικό σοσιαλισμός απο τα κάτω

Η Κατερίνα Θωίδου, δημοτική σύμβουλος στη Νίκαια, εξηγεί γιατί διεκδικούμε δημοτικές υπηρεσίες που να απαλλάξουν τις γυναίκες από τα βάρη του σπιτιού.

Φέτος η απεργιακή 8 Μάρτη δείχνει το δρόμο για το πώς μπορούμε να βάλουμε τέρμα στη γυναικεία καταπίεση, γιατί συνδέει τις μάχες που έχει να δώσει συνολικά η εργατική τάξη με διαχρονικά αιτήματα των γυναικών για ίση αμοιβή για ίση εργασία, θετικές διακρίσεις, παιδικούς σταθμούς, δημόσια υγεία και παιδεία και γενικότερα μία σειρά κοινωνικές κατακτήσεις που έχουν κατακρεουργηθεί από την κρίση και τα μνημόνια. Η απεργιακή 8 Μάρτη είναι μόνο η αρχή αυτής της καμπάνιας που χρειάζεται να αναδειχθεί όλη την επόμενη προεκλογική περίοδο, αναγκάζοντας τα συνδικάτα και όλη την αριστερά να πάψει να κρύβει το ζήτημα των σεξιστικών διακρίσεων κάτω από το χαλί.

Η άμεση συνέχεια αυτής της μάχης είναι οι Δημοτικές Εκλογές. Ο σεξισμός είναι άρρηκτα δεμένος με το γεγονός ότι ο καπιταλισμός από την εμφάνισή του μέχρι σήμερα, έχει αναθέσει στις πλάτες των γυναικών τη λειτουργία της αναπαραγωγής της εργατικής τάξης. Αυτή είναι μία διαδικασία που συνδέεται με την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, δηλαδή την παραγωγή κέρδους. Η αντικαπιταλιστική αριστερά που παλεύει ενάντια στην εκμετάλλευση του καπιταλισμού χρειάζεται να βάλει σαν προτεραιότητα την πάλη ενάντια στη σεξιστική καταπίεση. Αυτό όμως δεν είναι μία αφηρημένη ιδεολογική συζήτηση. Γιατί η πραγματικότητα είναι ότι η καθημερινή ζωή των γυναικών εξαρτάται απόλυτα από το επίπεδο του κοινωνικού κράτους και κατ’επέκταση των κοινωνικών υπηρεσιών που υπάρχουν στις γειτονιές.

Η έλλειψη κοινωνικών δομών έχει σαν αποτέλεσμα η αναπαραγωγή να γίνεται όλο και περισσότερο ιδιωτική υπόθεση της οικογένειας και λόγω των σεξιστικών στερεοτύπων αυτή η λειτουργία γίνεται όλο και περισσότερο υπόθεση που πέφτει πάνω στις πλάτες των γυναικών. Μέσα στην περίοδο που το κράτος κυνηγά τα πρωτογενή πλεονάσματα για την αποπληρωμή του χρέους κάνοντας επιθέσεις σε βάρος του κοινωνικού κράτους η μητρότητα και η οικογενειακή φροντίδα γίνεται όλο και περισσότερο ατομική υπόθεση της γυναίκας.

Οι δήμοι έχουν να παίξουν τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση δομών κοινωνικής πρόνοιας για τη στήριξη της εργατικής οικογένειας και των γυναικών. Οι Δημοτικοί Παιδικοί και Βρεφονηπιακοί Σταθμοί, τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, τα δημοτικά ιατρεία, τα προγράμματα Βοήθεια στο Σπίτι, είναι κοινωνικές δομές που μπορούν να απαλλάξουν τις γυναίκες από τα βάρη του σπιτιού. Το αίτημα για δαπάνες για τις ανάγκες των εργαζόμενων και των κατοίκων σε κάθε πόλη και όχι για τις τράπεζες, το χρέος και τα πλεονάσματα είναι μία μάχη που χρειάζεται να δοθεί και η εξέλιξή της θα καθορίσει την καθημερινότητα εκατομμυρίων γυναικών της εργατικής τάξης.

Το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης προς την καθαρίστρια που εργάζονταν σε παιδικό σταθμό του δήμου Βόλου, που ανάγκασε τελικά τον Άρειο Πάγο να την αθωώσει, είναι ένα δείγμα της ριζοσπαστικοποίησης και της οργής που επικρατεί μέσα στην κοινωνία για τις συνθήκες ζωής των γυναικών, οι οποίες γίνονται όλο και πιο καταπιεστικές όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση. Η καθαρίστρια πήγε φυλακή με την απίθανη αιτιολόγηση πως το δημόσιο υπέστη ζημιά από την αμοιβή της. Όμως η ζημιά που το ίδιο το σύστημα επιβάλει στη ζωή των γυναικών δεν είναι ένα θέμα που αξίζει προσοχής, γιατί πολύ απλά το ότι μία γυναίκα είναι υποχρεωμένη να ζει 24 ώρες το 24ωρο με την έννοια της φροντίδας του νοικοκυριού, των παιδιών, των ηλικιωμένων, των αρρώστων και την ίδια στιγμή να γίνεται αντικείμενο των σεξιστικών επιθέσεων, θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό και δεδομένο.

Φτώχεια γένους θηλυκού

Σε όλο τον πλανήτη ένα κίνημα γυναικών κάνει την εμφάνισή του παλεύοντας ενάντια στις διακρίσεις με βάση το φύλο. Αυτό το κίνημα ξαναβάζει στην ατζέντα ζητήματα τα οποία έμοιαζαν ξεχασμένα για δεκαετίες. Ειδικά μέσα στην περίοδο της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού τα γυναικεία δικαιώματα έγιναν βορά στην ανάπτυξη της αγοράς που επέβαλε την κατάργηση μίας σειράς κατακτήσεων της μεταπολίτευσης που κερδήθηκαν κάτω από την πίεση του κινήματος του Μάη του ’68.

Οι γυναίκες σήμερα να είναι πρώτες σε ποσοστό φτώχειας παγκοσμίως. Αν μιλάμε για την Ελλάδα, στο σημείωμα «Εκθήλυνση της Φτώχειας», του Παρατηρητηρίου της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων, τον Αύγουστο του 2018, διαβάζουμε ότι «οι γυναίκες αποτελούν το 60,51% του μερικώς απασχολούμενου πληθυσμού», ενώ «το ποσοστό ανεργίας των γυναικών ανέρχονταν σε 25,4%, και των ανδρών σε 17,7%». Όπως διαπιστώνει η Έκθεση η φτώχεια των γυναικών αυξάνεται ταυτόχρονα με τη μείωση της κοινωνικής παρέμβασης του κράτους, «εξαιτίας της έμφυλης λειτουργίας της αγοράς εργασίας (μικρότερες αμοιβές, δυσκολίες στην ανέλιξη, έλλειψη κοινωνικών δομών, διατήρηση παραδοσιακών προτύπων ως υπεύθυνης για τη φροντίδα των παιδιών κλπ)». Δίπλα σε αυτή την εικόνα έρχεται να προστεθεί η απλήρωτη εργασία που είναι αναγκασμένη να προσφέρει η γυναίκα μέσα στο σπίτι. Μία πρόσφατη μέτρηση λέει ότι «ο χρόνος που δαπανάται σε «απλήρωτη εργασία» -δουλειές του σπιτιού, φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων, ψώνια, αποκαλύπτει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στα φύλα. 

Η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες με τις χειρότερες επιδόσεις, με τις γυναίκες να κάνουν απλήρωτη εργασία που φτάνει τις 4 ώρες και 26 λεπτά τη μέρα, και τους άντρες λίγο πάνω από μιάμιση ώρα. Ο μέσος όρος των 28 χωρών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, σε μελέτη του 2018, δείχνει ότι οι άντρες συνεισφέρουν κατά 50% σχεδόν λιγότερο χρόνο από τις γυναίκες στην απλήρωτη εργασία.

Είναι επείγον σήμερα να παλέψουμε για να μετατρέψουμε τους Δήμους σε στήριγμα για τις ανάγκες της εργατικής οικογένειας και της γυναίκας. Να απαιτήσουμε προγράμματα κοινωνικής πολιτικής και συνολικά να παλέψουμε για να πάψει το σύστημα να βασίζεται στην απλήρωτη εργασία των γυναικών στο νοικοκυριό, ώστε καμία γυναίκα να μην είναι υποχρεωμένη να μαγειρεύει, ή να πλένει ή να φροντίζει τους αρρώστους και τους ηλικιωμένους αλλά να έχει οποιαδήποτε βοήθεια χρειάζεται κάθε στιγμή της ημέρας ή της νύχτας για το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, στην ενασχόληση με την τέχνη, την πολιτική, τον αθλητισμό και οτιδήποτε άλλο την ενδιαφέρει.

Μία βασική διαχρονική διεκδίκηση του γυναικείου κινήματος από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, είναι οι δημόσιοι και δωρεάν παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί για όλα τα παιδιά με 24ωρη λειτουργία. Οι παιδικοί σταθμοί άρχισαν να φτιάχνονται μαζικά στην Ελλάδα κατά την περίοδο της δεκαετίας του ‘70 ως κομμάτι των διεκδικήσεων του κινήματος της Μεταπολίτευσης, με σκοπό την εξυπηρέτηση των μητέρων που άρχισαν να μπαίνουν μαζικά στην παραγωγή. Αρχικά άνηκαν στο υπουργείο Υγείας και από το 2001 και μετά η ευθύνη πέρασε στους Δήμους, χωρίς όμως αυτό να συνοδεύεται και με την ανάλογη κρατική χρηματοδότηση. Αντίθετα δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την εν μέρη ιδιωτικοποίησή τους με την επιβολή τροφείων.

Οι Δήμοι ίδρυσαν Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου τα οποία διαχειρίζονταν τα κονδύλια που αποφασίζονται από τον ετήσιο προϋπολογισμού, όχι με βάση τις ανάγκες που υπάρχουν σε κάθε γειτονιά, αλλά με βάση τα έσοδα. Με την επιβολή του Καλλικράτη και την πολιτική των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών το κράτος άρχισε να μειώνει την κρατική χρηματοδότηση και οι Δήμοι άρχισαν να αυξάνουν τα τροφεία. Τα τελευταία χρόνια με το πρόγραμμα «Εναρμόνιση Οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής» της ΕΕΤΑΑ (Ελληνική Εταιρεία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης) οι παιδικοί σταθμοί λειτουργούν στην ουσία με κονδύλια του ΕΣΠΑ. Το ΕΣΠΑ δεν χρηματοδοτεί παιδικούς σταθμούς αλλά παιδιά. Τα λεγόμενα VOUCHER που παίρνει κάθε παιδί μπορεί να το εξαργυρώσει σε δημόσιους ή ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς. Τα κριτήρια για να δοθούν τα VOUCHER είναι όμως πολύ αυστηρά και απαιτείται πλήθος προϋποθέσεων, γεγονός που αποκλείει πολλές περιπτώσεις παιδιών. Το 2018 γύρω στα 50.000 παιδιά που είχαν κάνει αιτήσεις δεν πέρασαν στο πρόγραμμα. Έτσι στις γειτονιές ξεφυτρώνουν ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί σαν τα μανιτάρια.

Με αυτόν τον τρόπο από την περίοδο των μνημονίων χιλιάδες παιδιά πετάχτηκαν εκτός δημοτικών παιδικών σταθμών. Στο Ενημερωτικό Σημείωμα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας τον Δεκέμβριος 2018 με τίτλο «Η αγάπη ως δουλειά» αναφέρει ότι «τα ποσοστά των παιδιών κάτω των 3 ετών που δεν εξυπηρετούνται από κάποια δομή φροντίδας τα τελευταία χρόνια κυμαίνονται από 80 έως 92%», ενώ η Ελλάδα βρίσκεται στην προτελευταία θέση των χωρών της ΕΕ, σε ποσοστό 44% παιδιών άνω των 3 ετών που εξυπηρετούνται από δομές φροντίδας.

Το αποτέλεσμα, σύμφωνα με την έκθεση είναι ένας μεγάλος αριθμός γυναικών να αναγκάζεται να διακόπτει την εργασία του ή να μειώνει τις ώρες εργασίας για την ανατροφή των παιδιών. “Στην Ελλάδα αναφορικά με την παροχή υπηρεσιών φύλαξης, ιδιαίτερης σημασίας κρίνεται το γεγονός ότι στο σύνολο των νοικοκυριών με ένα τουλάχιστον παιδί ηλικίας 0-12 ετών που κάνει χρήση αυτών των υπηρεσιών (105.480 νοικοκυριά), το 92,5% δηλώνει κάποιου βαθμού δυσκολία στην κάλυψη του σχετικού κόστους. Το 69,5% των νοικοκυριών δηλώνει μικρή δυσκολία, το 14,9% δυσκολία και το 8% μεγάλη δυσκολία στην κάλυψη του εν λόγω κόστους” αναφέρει πολύ χαρακτηριστικά η Έκθεση.

Σα να μην έφταναν όλα αυτά η νέα νομοθετική ρύθμιση του υπουργείου Παιδείας σύμφωνα με την οποία όλα τα παιδιά που βρίσκονται στη ηλικία των 4 ετών θα πρέπει υποχρεωτικά να πάνε στο νηπιαγωγείο και όχι στον παιδικό σταθμό πρόκειται να φορτώσει ακόμα μεγαλύτερα βάρη στις γυναίκες. Ο νόμος φέτος εφαρμόστηκε πιλοτικά σε κάποιους δήμους, ενώ από του χρόνου θα είναι υποχρεωτικός.

Παιδικοί σταθμοί

Το αποτέλεσμα θα είναι οι γονείς και ιδιαίτερα οι γυναίκες να αντιμετωπίζουν τεράστιο πρόβλημα καθώς τα ωράρια και ο χρόνος λειτουργίας του νηπιαγωγείου είναι διαφορετικός από αυτά των παιδικών σταθμών. Οι παιδικοί σταθμοί κλείνουν στις 4 το μεσημέρι ενώ τα σχολεία στη 1μμ, με κάποιες μέρες να ολοκληρώνουν το πρόγραμμα τους πιο νωρίς. Επίσης οι παιδικοί σταθμοί ολοκληρώνουν την χρονιά τους τον Ιούλιο ενώ τα νηπιαγωγεία τον Μάιο. Επιπλέον πρόκειται να δημιουργηθεί τεράστιο πρόβλημα, αφού ήδη υπάρχουν νηπιαγωγεία που στεγάζονται σε κοντέινερ και επιπλέον το υπουργείο Παιδείας μιλά για προσλήψεις 15.000 εκπαιδευτικών και σε βάθος τριετίας... Ήδη λόγω της έλλειψης προσωπικού υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με τη λειτουργία του Ολοήμερου σχολείου, το οποίο και αυτό συστάθηκε με στόχο να βοηθήσει τους εργαζόμενους γονείς, αλλά από τη στιγμή που δεν υπάρχουν οι απαιτούμενοι δάσκαλοι ειδικοτήτων είτε λειτουργεί ως πάρκινγκ παιδιών είτε τα παιδιά σχολάνε νωρίτερα από τις 4μμ που είναι το προβλεπόμενο ωράριο. Την ίδια στιγμή οι τάξεις ένταξης και η πρόσθετη διδακτική στήριξη τείνουν προς εξαφάνιση.

Διεκδικούμε βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς σε κάθε γειτονιά, για όλα τα παιδιά, χωρίς τροφεία. Παράλληλα παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους, με αύξηση των δαπανών για την παιδεία, για σύγχρονα σχολικά κτίρια και υποδομές, αύξηση των κονδυλίων για τις σχολικές επιτροπές, προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών με βάση την προϋπηρεσία, μόνιμων καθαριστριών και σχολικών φυλάκων, να δημιουργηθούν νέα σχολεία και νέα νηπιαγωγεία για να κάνουν τα παιδιά μάθημα σε κατάλληλες συνθήκες, να επεκταθεί η διανομή σχολικών γευμάτων για όλα τα παιδιά.

Κρίσιμο ζήτημα είναι η ύπαρξη κοινωνικών υπηρεσιών σε κάθε Δήμο που να καλύπτουν τις ανάγκες των γυναικών. Στο βωμό των μνημονίων και των πρωτογενών πλεονασμάτων έχουν θυσιαστεί κάθε είδους κονδύλια που προορίζονταν για την κοινωνική πολιτική. Πλέον ούτε οι δήμοι ούτε οι περιφέρειες έχουν τη δυνατότητα να δαπανούν κονδύλια από «Ιδίους Πόρους» για αυτούς τους σκοπούς. Η κοινωνική πολιτική εξαρτάται και αυτή από τα διάφορα ΕΣΠΑ και με συνεργασίες των δήμων με κάθε λογής ΜΚΟ. Τα διάφορα προγράμματα κοινωνικής πολιτικής για διανομή τροφίμων σε άπορες οικογένειες ή τα διάφορα κοινωνικά φαρμακεία, παντοπωλεία κλπ, είναι στην ουσία προγράμματα βιτρίνας και μάλιστα με ημερομηνία λήξης το 2020, που σε καμία περίπτωση δεν καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες.

Χρειάζεται άμεσα να παλέψουμε για δημόσιες δομές αλληλεγγύης για τις οικονομικά αδύναμες οικογένειες και ειδικά τις μονογονεϊκές, για δημοτικά ιατρεία, δομές πρόληψης, στήριξης και περίθαλψης τοξικοεξαρτημένων χωρίς εκχώρησή τους σε ΜΚΟ και ιδιωτικές επιχειρήσεις, στήριξη και φροντίδα για τους πάσχοντες και υποστήριξη στις οικογένειες των ατόμων με αναπηρία, ψυχικές παθήσεις, εξαρτήσεις από ουσίες, κακοποιημένους και εγκαταλελειμμένους. Να φτιαχτούν δομές ψυχοκοινωνικής στήριξης για κάθε οικογένεια ή άτομο που αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα. Να επεκταθεί η ειδική αγωγή. Να γίνουν δημοτικά γηροκομεία με δωρεάν διαμονή γερόντων σε κάθε δήμο. Ενίσχυση με προσωπικό, προσλήψεις και μονιμοποιήσεις εργαζόμενων στους ΟΤΑ, για να υπάρχουν δημόσιες υποδομές με μόνιμη κρατική χρηματοδότηση για πλήρη και δωρεάν λειτουργία όλων των κοινωνικών υπηρεσιών πρόνοιας. Στήριξη των ΚΑΠΗ ώστε να μπορούν να παρέχουν ουσιαστική στήριξη στους ηλικιωμένους και όχι να λειτουργούν σαν καφενεία.

Μια άλλη πολύ σημαντική δομή, είναι η υπηρεσία «Βοήθεια στο Σπίτι». Σκοπός του είναι η βελτίωση της καθημερινότητας των ηλικιωμένων και των ατόμων με κινητικά προβλήματα. Στελεχώνεται από κοινωνικούς λειτουργούς νοσηλευτές οικογενειακούς βοηθούς, οι οποίοι κατάφεραν να συγκροτήσουν σωματεία σε όλη την Ελλάδα και με τους απεργιακούς τους αγώνες να κερδίσουν τη μονιμοποίησή τους. Και πάλι όμως οι 3.000 εργαζόμενοι που πρόκειται να μονιμοποιηθούν μετά από 15 χρόνια εργασίας, είναι σταγόνα στον ωκεανό για τις ανάγκες που υπάρχουν. Στο Δήμο Νίκαιας για παράδειγμα με πληθυσμό 100.000 κατοίκων, υπάρχουν μόνο 7 εργαζόμενοι στο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι».

Παράλληλα χρειάζεται να παλέψουμε για δωρεάν περίθαλψη, εξετάσεις, φάρμακα, θεραπείες για όλους. Να ενισχυθούν τα δημόσια νοσοκομεία με προσωπικό και υποδομές, να μονιμοποιηθούν οι χιλιάδες συμβασιούχοι που καλύπτουν τις τρύπες της έλλειψης προσωπικού. Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας για όλους και σε κάθε γειτονιά με ενίσχυση ιατρικού, νοσηλευτικού και διοικητικού προσωπικό, να εξοπλιστούν με όλα τα απαραίτητα τεχνικά μέσα, να προσληφθούν μεταφραστές για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που έχουν ανάγκη περίθαλψης. Δίπλα στα αιτήματα για πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας για όλους, διεκδικούμε δημόσια και δωρεάν προγράμματα πολιτισμού και αθλητικών δραστηριοτήτων για παιδιά και ενήλικες με δωρεάν συμμετοχή και κατάργηση της εισφοράς.

Αντισύλληψη

Ταυτόχρονα με την προστασία της μητρότητας χρειάζεται να παλέψουμε για το δικαίωμα κάθε γυναίκας να ελέγχει το σώμα της και την αναπαραγωγική της ικανότητα. Χρειάζεται να διεκδικήσουμε ενημερωτικά προγράμματα για τις μεθόδους αντισύλληψης στα σχολεία και στις γειτονιές, πρωτοβάθμια περίθαλψη για τις γυναίκες με δωρεάν ΤΕΣΤ –ΠΑΠ και μαστογραφίες, ασφαλείς και δωρεάν εκτρώσεις στα δημόσια νοσοκομεία.

Έχουμε τη δύναμη να διεκδικήσουμε όλα αυτά τα αιτήματα μέσα από την πάλη των εργαζόμενων και των συνδικάτων στους δήμους, στα σχολεία, στα νοσοκομεία, μέσα από τους συλλόγους γονέων και τα τοπικά κινήματα κατοίκων σε κάθε πόλη. Οι αγώνες των συλλόγων γονέων ενάντια στις συγχωνεύσεις των σχολείων, των εργαζόμενων στα νοσοκομεία για μόνιμη και σταθερή εργασία, των εκπαιδευτικών για τις μονιμοποιήσεις των αναπληρωτών, των εργαζόμενων στους δήμους για μονιμοποιήσεις, ΒΑΕ, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις δείχνουν ότι σε κάθε πόλη και γειτονιά υπάρχει η δύναμη που μπορεί να παλέψει για να πάρει πίσω όλα όσα μας κλέψανε. Μέσα από τους κοινούς αγώνες, μέσα από τα συνδικάτα και τα κινήματα, άντρες και γυναίκες διαμορφώνουν πολύτιμες εμπειρίες και την ίδια στιγμή αρχίζουν να βάζουν σε αμφισβήτηση όλα τα ιδεολογήματα που καλλιεργεί η κυρίαρχη τάξη για να τους διαχωρίσει. Έτσι μπορούμε να παλέψουμε ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση στο δρόμο, στο σπίτι και στη δουλειά, έτσι στέλνουμε το μήνυμα ότι οι δήθεν «φυσικοί νόμοι» της γυναικείας κατωτερότητας -που δεν τίποτε άλλο παρά νόμοι του καπιταλισμού- μπορούν να ανατραπούν.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά, με την έμπνευση των κινημάτων και των διεκδικήσεων των γυναικών και στην περίοδο της ρώσικης επανάστασης αλλά και στο Μάη του ’68, βάζει στόχο να παλέψει μαζί με όλη την εργατική τάξη, μέσα από αυτούς τους αγώνες για να τσακίσει τις σεξιστικές διακρίσεις. Και ταυτόχρονα να συνδέσει τη μάχη ενάντια στην καταπίεση με τη συνολικότερη μάχη ενάντια στο σύστημα του καπιταλισμού.

Όλα τα κονδύλια για την εξυπηρέτηση αυτών των αναγκών μπορούν να βρεθούν αν γυρίσουν πίσω στους ΟΤΑ όλα τα κονδύλια που περικόπηκαν την περίοδο των μνημονίων, αν γυρίσουν δηλαδή οι ΚΑΠ που μειώθηκαν κατά 60%. Τότε υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να εξυπηρετηθούν οι βασικές ανάγκες όλων μας, γυναικών, αντρών ή όπως αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας και η καθεμιά . Να διεκδικήσουμε αντί οι προτεραιότητες της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να είναι η εξυπηρέτηση του χρέους σε βάρος των αναγκών της εργατικής τάξης, να παλέψουμε για διαγραφή του χρέους, για κρατικοποίηση των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο. Το δυνάμωμα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μπορεί να γίνει το οργανωτικό και πολιτικό στήριγμα αυτών των αγώνων όλων των αγώνων που χρειάζεται να δώσουμε το επόμενο διάστημα για να τα πάρουμε όλα πίσω, για δήμους σύμφωνα με τις ανάγκες των εργαζόμενων και των κατοίκων και όχι του κέρδους και των καπιταλιστών.